Jantje lacht...

Jan lacht al een poosje naar ons! Op de foto zetten is echter nog een beetje een probleem, want zodra je je gezicht verbergt achter de camera kijkt hij alleen nog met grote ogen naar het lichtje en is zijn lach nergens meer te bekennen.

Het is dus zaak om vooral met je hoofd in zijn blikveld te blijven en ondertussen met de camera in je hand een beetje te "mikken". Dat geeft wel leuke resultaten maar niet ideaal: deze is teveel van onderen genomen en het hoofd zit niet helemaal centraal in de foto.



Een andere mogelijkheid is teamwork. Mama gaat met haar hoofd boven de baby hangen en papa bedient de camera. Dat gaat al beter!



Neem eens wat meer van recht boven hem? Zo ja!



Er valt een schaduw over z'n hoofdje zo, als we z'n stoeltje nou een beetje draaien, dan komt hij wat beter in het licht.



En nu nog eentje van de andere kant... beetje meer van boven... volgens mij wordt hij moe nu... nog éventjes doorgaan, de ideale foto hebben we nog niet... ik denk dat er nu een grote lach aankomt Antje, ga nog eens goed voor hem staan?

*klikkerdeklikkerdeklik*

O nee, nee, doekje! DOEKJE!!



Waarom ligt er dan ook geen luier onder zijn hoofd? En waarom heeft hij geen slab om? Dat is toch geen gezicht, allemaal foto's met zo'n vieze slab om... Dan pak je toch een schone slab?? Maar al onze slabben zit het weer in omdat JIJ ze altijd kletsnat bij de was gooit... blablabla

Speeltuin

Op een minuutje of tien à een half uur lopen afstand van ons huis, (afhankelijk van de hoeveelheid interessante stenen, eendjes, bloemen, poezen, en randjes-om-over-te-lopen die we onderweg tegenkomen), bevindt zich een heel leuke speeltuin. Er is een glijbaan, een wiebelplatform, twee schommels en een heeeeeleboel zand.

Vandaag gaan we daarom die kant op, gewapend met twee setjes zandspeelgoed!



Arend en Bette hebben hier exact hetzelfde zandspeelsetje bestaande uit emmertje, schepje, harkje en bak-een-zandtaart-vormpje (een oranje voetje). Als de setjes namelijk iets van elkaar verschillen wordt er geneuzeld: "Ik wil geen voetje, ik wil óók een handje!" "Waar is mijn gietertje? Nee ik wil geen zeefje!".

Je zou denken dat ze dus nu tevreden zijn maar ze presteerden het om zich druk te maken over de kleuren van het spul: "Ik wil het blauwe emmertje! Ik wil het rode harkje!" Aaaargh! Het gevecht is uiteindelijk opgelost doordat Bette nog niet helemaal de kleuren kent, ze wilden allebei het blauwe emmertje maar Bette nam genoegen met de groene en noemde die blauw. Zo kan het ook!

Hieronder zien we de speeltuin in beeld, geheel rechts ziet u, in het zonnetje, een prachtig bankje staan waar ik mij eens heerlijk ga installeren met meegebracht boek. Ha! En hier hoef ik me niet druk te maken over "zand in de zandbak laten!!" want met zo'n grote zandbak hebben zélfs mijn kinderen voldoende ruimte voor hun zandfestijn.



Feest!



Op de terugweg moeten we altijd even stoppen bij de oprit van de overburen. Die hebben in hun voortuin namelijk een vijvertje met visjes erin en een waterspuwende kikker in de hoek. Fonteintje! U kunt de kikker precies tussen de twee kinderhoofdjes door zien.



En ook kind nummer drie heeft zich tijdens het uitstapje prima vermaakt:



Pret vlakbij, zo hoef je niet eens op vakantie!

Ziekjes

Dinsdagochtend werd ik gebeld door de creche: of ik Arend wilde komen ophalen, hij had overgegeven en voelde zich niet zo lekker. Natuurlijk! Bij aankomst op de creche zag ik een spierwit jongetje dat heel stil op een stoel een appeltje zat te eten (niks voor Arend!) en maar wat graag mee wilde naar huis, terwijl ik hem normaal eerst zeker tien minuten moet "vangen". Bij de deur werkte hij eerst het appeltje er weer uit (geluk bij een ongeluk: de eerste keer overgeven was over een verfschort heen en de tweede keer op de mat van de creche, dus niet in mijn auto) en ging toen heel gedwee mee.

Bij thuiskomst zoals dat hoort: op de bank! Niet in slaapzak (die heeft Arend niet) maar wel met eigen deken en kussen, én Aap. Zoals jullie hier zien is meneer al een stuk minder zielig:



Eigenlijk direkt bij thuiskomst had Arend al weer heel wat meer kleur en wilde zelf wel een glaasje appelsap (wat er ook inbleef). Ik dacht, hij lekker op de bank liggen, ik de woonkamer beetje afstoffen, gezellig. Even later hoorde ik Arend tegen Aap zeggen: "ik heb gespuugd, en nu moet ik in bed liggen!" (alsof hij straf had). Dat was natuurlijk niet de opzet! Dus ik zei: je hóeft daar niet te liggen... en hop, hij was er al uit! Blijkbaar viel het al weer mee...

En als je dan toch niet zo heel erg ziek bent, dan wordt je dus ook direkt maar aan het werk gezet. De was gaat tenslotte gewoon door! Arend heeft keurig alle sokken en onderbroeken op het rekje gehangen. Wel met muts op, anders heb je het koud.



Was! Houdt het dan nooit op?
Vandaag was wel weer een topdag. Er stonden nog twee op-te-vouwen wasmanden beneden, hing nog een droge was aan het rekje en er moesten drie wassen worden gedaan. Drie wassen gedaan, twee opgehangen (één in de droger gesmeten) en was van het rekje afgehaald. Toen dat klaar was werd Arend wakker en kwamen we er samen achter dat ik 'm vergeten was een luier om te doen in bed. Leerpuntje: Arend is er nog NIET aan toe om zonder luier te slapen. Er kon dus als mooie toegift nog een wasje nummer vier in: een kots- pies- en poepwas van crechekleren, pyjama en beddengoed. Gelukkig geen Aap! Daarna was het tijd voor de mooie taak het allemaal op te vouwen.



Lukket!
(Arends variant van "gelukt!")
Ik heb het niet geteld deze keer maar het was wederom een heleboel!

Plaatjes en praatjes

Vandaag...
- moesten Bette en Jan naar het consultatiebureau,
- en experimenteerde mama met kinderportretfoto's.

Zoals de lezertjes zullen opmerken was met name het portretexperiment een doorslaand succes! Hieronder volgt het resultaat van mijn "lach eens even naar mama!".

Arend produceert dit schattige neplachje:



Arend hoefde niet naar het consultatiebureau, die moet nog één keer komen (met drie jaar en negen maanden) en dan is het afgelopen voor hem. We hebben hem dus maar even zelf op de weegschaal gezet voor de statistieken: 16,3 kilo.

Bette: "lachen, wat is dat ook al weer?"
Overgrootmoeder Tippe genen misschien? (Voor de niet-ingewijden: Christiaans oma lacht ALTIJD, behalve als er een camera in het vizier is)



Bette woog 14,7 kilo en was 0,91 meter lang!

Voor de rest was volgens de arts "alles goed" met haar. Hoe hij dat heeft kunnen onderzoeken is mij een groot raadsel: Bette heeft alleen maar met haar rug naar hem toe gezeten, heeft hem niet één keer aangekeken (hooguit even vanuit haar ooghoeken begluurd) en heeft geen van haar taakjes (drie blokjes op elkaar stapelen, lichaamsdelen van een popje benoemen, met een bal gooien) uitgevoerd. Klein monster! De enige respons die ze gaf was toen hij haar vroeg of hij haar broertje twee prikjes mocht geven. Haar antwoord was "nee".

Hij deed het echter TOCH!
Onderstaande foto is niet van de prikjes (al zou dat goed kunnen) maar is Jans antwoord op "lach eens naar mama". Tja.



Jan woog 5110 (!) gram (ruim anderhalve kilo gegroeid in vijf weken! De wijkzuster: "wat geef je hem, Pokon?") en is nu 56 centimeter lang. Hij heeft vandaag zijn eerste twee prikjes gehad en is dus momenteel een beetje zielig, huilerig, hangerig en koortsig. Maar het is voor een goed doel moeten we maar denken!

Doop Jan

Gisteren was een feestdag: onze Jan werd gedoopt!

In Hoogezand-Sappemeer hebben we twee gereformeerd-vrijgemaakte gemeentes (Noord en Zuid) die samen een kerkgebouw delen. We wisselen daarom met de aanvangstijden van de diensten en momenteel zitten wij (Zuid) in de "vroege" sessies. Dit houdt in: 8.45 uur aantreden! Ondanks dit onmogelijke tijdstip waren er familieleden uit Arnhem (overigens op vakantie in Friesland op dit moment), Zwolle, Ommen, Tweede Exloërmond en een vriendin uit Sneek! Geweldig.

Hieronder van links naar rechts: Wouter, Jacolien met Jan, Antje, Bette, Christiaan, Arend, Renate. Op de tweede rij een beetje verscholen achter Wouter zit oma Gea en tussen Jacolien en Antje zit oma Betty. Daarnaast nog Peter. De beide opa's zijn foto's aan het maken en Renske moest nog gauw even Rachel voeden. Aimee is op de creche.



Renate is normaal gesproken niet zo'n kerkganger. Na de dienst legde ik iets uit over de synode van Zuidhorn, en dat de zondag als rustdag in onze kerk niet meer per se als goddelijk gebod gezien hoeft te worden (iedereen mag mij hierin overigens corrigeren want ik weet niet exact hoe het zit) waarop Renate zei: Ze kunnen dat ook niet maken als ze je om 8.45 uur laten aantreden!

Hieronder luisteren we naar de doopbelofte.



Het lijkt nog maar gisteren dat we hier stonden met onze Bette!
(Zucht, mijmer)
En nu staat de jongedame al weer naast ons met twee staartjes en een roze tuinbroek. Wat vliegt de tijd!

Na de doop is de familie wel toe aan een kop koffie en een flink stuk gebak bij ons thuis. Het ontbijt is tenslotte al weer úúren geleden en ze hebben nog een flinke reis voor de boeg! Christiaan overdreef echter wel een beetje: een vlaai in acht stukken snijden gaat écht te ver. Na enig bijsturen kwamen er beschaafde brokken op tafel...

Natuurlijk moest deze unieke gelegenheid wel even aangegrepen worden om een foto te maken van alle Spiekerkleinkinderen! Overigens ook alle Huigeskleinkinderen maar die krijgen er nog twee gratis bij zullen we maar zeggen ;-)

Van links naar rechts: Bette met Rachel, Jacolien met Aimee, Arend met Jan.



Broers:
(wat een verschil alweer met de vorige keer!)



Oude Jan en jonge Jan:
(opa, pas op je benen!)



Jan en Rachel:
(Deze twee zijn bijna even oud, Rachel is twee weken ouder)



En tenslotte en close-up portretfoto van Jan, want dat is al weer even geleden!



Van de doop zelf hebben we hieronder een filmverslag, eerst wordt Arend overhoord door ds. Van der Scheer, dan volgt de doop en tenslotte zingen we samen een liedje.

Ook voor deze post weer veel dank aan de diverse familieleden voor de foto's! Wederom waren we ons toestel vergeten mee te nemen naar de kerk en bij thuiskomst bleek de batterij ook nog eens leeg te zijn. Handig!

Doop Jan - filmverslag

Gisteren is Jan gedoopt!
Hierbij een filmpje van de doop zelf en het liedje dat we erna gezongen hebben.



Met dank aan Wouter voor het filmpje!

Kampeerweekendje

Met dank aan Arend en Gea voor de foto's!

Om onze mooie nieuwe caravan uit te proberen gingen we samen met oma Gea en opa Arend een nachtje kamperen op camping de Barkhoorn in Sellingen! Lekker dichtbij, en een prachtige camping. Op ieder veldje een speeltoestel, een mooie spartelvijver, een zwembad vlakbij, mooie omgeving met veel natuur en rust en ruimte, heerlijk!

Vrijdagochtend zijn we vertrokken en rond koffietijd kwamen we aan op de camping. Alles even geïnstalleerd, koffie gedronken, spelen, eindje wandelen, lunchen en toen de middagdut. Voor het eerst in de caravan slapen voor Arend en Bette!

Onze mooie Burstner 480 tk heeft achterin een schuifwandje met daarachter een stapelbed:



Dat is natuurlijk mega-stoer, vooral voor Arend die bovenin mocht slapen! Het ging erg goed op een paar incidentjes (Bette is één keer uit bed gerold en zat natuurlijk constant aan de rolgordijntjes te prutsen) na. Hieronder komen we net weer naar buiten na het middagdutje:



Na het dutje is het wel tijd voor het echte werk. We hebben dit nachtje namelijk ook gepland om te kijken of alle spullen die we bij de caravan hebben gekocht heel zijn, en compleet, en of we nog dingen missen enzo. Arend sr. en Christiaan storten zich daarom op de voortent!



En maar goed ook dat we die even hebben nagekeken, er miste namelijk een stok! Niet een essentiële stok, de tent kon alsnog worden opgezet, maar we willen 'm toch wel graag alsnog hebben...

's Avonds is het de beurt aan Antje om te proberen of de keuken naar behoren functioneert en of de nieuw-aangeschafte gasflessen het doen. Werkte prima! Hieronder macaroni samen met de soep van oma Gea.



En na opnieuw een prima nacht in de caravan (hele club was pas om 7.00 uur wakker!) ontbijt. Heerlijke knakworstjes, bolletjes, brood en lekkere eieren. Ahum. De eieren waren een béétje over de datum (weekje) en we waren precies net aan het debatteren over of dat erg is of niet.

Nou is dat natuurlijk over het algemeen inderdaad helemaal niet zo erg. Bij vrije-uitloop-super-happy-kip-eieren is het echter soms nog wél eens een probleem omdat deze kippen hun eitje ergens in de vrije natuur droppen waar het vervolgens pas na een week of vijf gevonden wordt. Een week of vijftíg is misschien nog wel waarschijnlijker in dit geval. Toen ik het laatste ei uit het doosje namelijk wilde gaan bakken en er het mes in zette om 'm te breken (boven het pannetje waar helaas al een ander ei in lag) spatte het uit elkaar en de pikzwarte inhoud spetterde over de hele ontbijttafel. Stinken!! Jammer dus dat het op het andere, één na laatste, niet bedorven ei heen fletste maar ik hoefde toen eigenlijk toch liever geen ei meer...



Na het ontbijt was het al snel weer hard werken om de voortent weer in te pakken (kan eigenlijk niet uit voor één nachtje kamperen!) de boel weer achter de auto te zetten en weer terug te rijden naar Sappemeer! Was een erg leuk, geslaagd en intensief nachtje kamperen. Volgende keer zitten er hopelijk een aantal relaxte dagen tussen de uitpak- en de inpakdag!