Appeltje

Vandaag gingen we kleien. Arend en Bette hebben allebei een doosje met een heleboel bolletjes klei in diverse kleuren.

Bette heeft alle bolletjes doorelkaar geprakt en heeft nu dus één grote, bruine bal. Arend peutert iedere keer als hij met de klei heeft gespeeld alle kleurtjes weer van elkaar los en heeft dus nog steeds een heleboel gekleurde bolletjes klei.

Vandaag hebben we een gezamelijk kunstwerk gemaakt: een appel!



De grote bruine bal van Bette en van Arend een roze stokje en een groen blaadje. We zaten echter zo hard met z'n allen te roepen dat het toch zo'n mooie, lekkere appel was, dat Bette even was vergeten dat 't om een 'net alsof'appel ging. Ze nam een hapje. Dat was erg vies. Maar klei is niet giftig toch? Ook doorelkaar geprakte heulveulkleurtjesklei niet toch?

Eerste Schooldag

Ja, en iedereen weet wat de volgende mijlpaal is na je vierde verjaardag en na de Allerlaatste Crèchedag. Dat is de Allereerste Schooldag! Nou is Arend natuurlijk al een paar keer vantevoren wezen wennen op de school, maar toch. Vandaag is het Echt.

Mama vond het ook spannend. De avond vantevoren alles al klaargemaakt natuurlijk. Voorbereiding is het halve werk. En u moet niet onderschatten wat er allemaal moet gebeuren: een tasje met splinternieuwe gymschoenen, een reservebroek, onderbroek en sokken (Arend durft nog steeds niet altijd op tijd tegen vreemden te zeggen dat hij moet plassen), een beker ranja en een banaan. In een 'trommelbakje' want dat hoort zo.



Arend zet zijn eerste stapjes op het schoolplein!
En Bette vliegt haar eerste kilometers over het schoolplein, die peuter daar in de verte.



Tijdens de wenperiode was het ook al elke keer een gevecht om haar weer mee terug te krijgen. Zodra we de drempel van de school over waren deed Bette zo snel mogelijk haar jas, sjaal en handschoenen uit, en als ze de kans kreeg ook haar schoenen, en rende naar de links-achter-hoek van het klaslokaal waar je via een trappetje naar boven, naar de Huishoek kan (een soort zoldertje). Zo, ik ben binnen!

Dus, terwijl mama nog even bij Arend blijft omdat het zo spannend is voor zo'n klein jongetje staat het kleine zusje van het kleine jongetje de baas te spelen over een stel kerels die twee keer zo oud zijn als zij. Maar, gezegd moet worden, Bette geniet er ook wel ERG van om gezellig alleen met mama thuis te zijn, zo'n ochtend. Helpen het bed afhalen enzo.

Gelukkig is Arend erg snel gewend, want hier is óók een juf Ria!



Tja. Nou hadden we natuurlijk het liefst een foto geplaatst met een strálende Arend die hand in hand met Lars of Mees of Sterre of Nina weer naar buiten komt rennen na schooltijd, zoals dat bij de vier wen-ochtenden steeds gebeurde. Maar op de Eerste Echte Schooldag: dikke tranen!



Wat was er gebeurd? Toen juf Ria bij alle kinderen de jassen en tassen en schoenen aan het aanklussen was, ging Arend er vandoor, naar de WC, zonder het te zeggen. Dus toen juf Ria naar buiten liep met de kinderen was er ineens ééntje verdwenen! Natuurlijk ging ze meteen weer naar binnen om Arend te zoeken maar hij was plotseling alle kinderen en de juf kwijt, en was helemaal alleen in de school...

Arme Arend, maar vooral arme mama - Arend maakte zich er vijf minuten na het gebeuren to-taal niet druk meer om en schopte 's middags zelfs een kleine scène omdat hij niet nog een keer naar school ging maar naar bed (hij kon niet meer op zijn benen staan). Mama vond het maar een dramatisch incident. Ach, de Grote Boze Wereld toch. De rest van de week is gelukkig zonder een valse noot verlopen!

Vier jaar!

En zaterdag 21 februari was het dan zo ver: onze Arend werd vier jaar!
Toch echt wel een mijlpaal hoor!

Eerst lekker met z'n allen naar beneden. Arend heeft van ons een prachtig kado gekregen: Kapla. Wij dachten, niet kinderachtig doen, we beginnen met voldoende plankjes. Het is toch ook zonde als je er leuk mee wilt bouwen en je komt maar tot halverwege je project?



Dat zijn een BOEL houten plankjes.



Natuurlijk moest er direkt gebouwd worden!





Rond koffietijd kwamen Franke en Kirsten met Lars, Stijn en Jort op verjaardagsvisite. Arend mag eindelijk de prachtige Cars-taart-kaarsjes uitblazen!

Arend is dol op Cars. Hij heeft van Lars een heel mooi Cars t-shirt gekregen!



Kameraden:



Natuurlijk heeft Bette óók een vriendje. Stijn weet nog niet zo goed wat hij ervan moet vinden.



Koffie, taart, bezoek en vlaggetjes:



En natuurlijk bleef het hier niet bij!

Na het middagslaapje ("Ik ga niet naar bed! Ik ben al vier! Grote jongens gaan niet naar bed!") kwamen opa Arend en oma Gea, opa Jan en oma Betty én Besse en Beppe Tippe nog langs. Arend werd verwend met een prachtige Siku trekker met borstelding ervoor en een playmobiel brandweerwagen. Natuurlijk mocht Arend kiezen wat we gingen eten, patat met 'manonaise'. (Gelukkig zei hij geen pannenkoeken! Gelukkig!)

Een heel gezellige verjaardag!

Überpeuterpuber?

Je zou het wel denken:



maar het valt mee.

Aangezien onze kinderen uit zichzelf gewoon niet eten zijn wij na een aantal jaren héél creatief geworden in het verzinnen van allerlei trucs en spelletjes om wat naar binnen te smokkelen. Eén van de meest succesvolle is het 'spelletje van de handen' waarbij een ouder zijn/haar hand omhoog houdt en het kind bij iedere hap een vinger naar beneden mag drukken. Zo tien happen naar binnen!

En er wordt uiteraard niet valsgespeeld: een klein hapje is een halve vinger omlaag. Dat is lastig joh! Sowieso is het erg lastig omdat Bette nogal een eigen mening heeft over de volgorde waarin je vingers naar beneden moeten. Bij voorkeur eerst de middelvinger of de pink. Probeer zelf maar eens al je vingers recht omhoog te houden en dan de pink naar beneden te doen. En reken maar dat Bette er niet mee accoord gaat als je de andere vingers ook halfslachtig omlaag hebt.

Hier probeert Bette aan te duiden dat mama per se alle vingers naar beneden moest hebben, behalve de middelvinger. Mama vond dat niet zo nodig maar Bette bleef obscene gebaren in mijn gezicht heen en weer zwaaien. Toch maar gecapituleerd, uiteindelijk.

Ja, daar is ook een foto van. Nee, die wordt niet gepubliceerd.

Anyway, de macaroni is opgegaan. Goed systeem hè?

Laatste crèchedag

Ja, vorige week was het zo ver, de Allerlaatste Crèchedag voor Arend!

Dat was best even een beetje slikken.
Arend is op de leeftijd van zes maanden, toen wij in Sappemeer zijn gaan wonen, op Joepie gekomen. Anderhalf jaar op de Gele Groep (met juf Ria en Juf Hilda) en daarna twee jaar op de Oranje Groep (met Mariska en Carolien). En af en toe ook Nicole, Rebecca, Greetje en Anneke. Dat is toch best een hele tijd! En al die jaren nooit een probleem, altijd ging Arend met heel veel plezier naar de "kesj", nooit huilen bij wegbrengen, en in al die tijd kan ik me maar één keer herinneren dat we hem eerder hebben opgehaald.

Toen, dus.

Maar nu is het dan echt voorbij!
Arend mocht trakteren op de crèche (Winnie-the-Pooh koekjes) en deed als afscheid een prachtige ArendDropPot cadeau aan de leidsters:



Hier Arend voor de ingang, met zijn afscheidskaart (Dag Arend!).



Gelukkig komt hij er nog regelmatig om z'n broertje en zusje mee op te halen!

Nieuwe battelije!

Arend heeft een heel mooie radiografische bestuurbare auto. Ergens mankeert er echter iets aan één of ander contactje, waardoor het ding maar één dag functioneert op een 9-volt batterij. Dat is erg vervelend (en duur).

Het contactje repareren is helaas niet gelukt zodat we nu een nieuwe tactiek hebben ontwikkeld: een oplader, oplaadbare batterijen en elke dag wisselen maar.

Arend vindt echter dat hij dat prima zelf kan. Flauwekul toch dat papa of mama dat de hele tijd moet doen? Dus, de schroevendraaier uit het Bygga bouwsetje van een bekend woonwarenhuis (hint: er ontbrak een rood schroefje) erbij, en zelf aan het knutselen!



Het lukte helaas nog niet zo heel erg hard maar we waarderen het initiatief!

Fruithapje

Jan is een half jaar oud! Hoera! Hij mag een fruithapje!

Van de papa en mama van Rachel hoorden we al dat ons nichtje met een hoop fruit in haar maag de nacht heerlijk doorslaapt. Dat leek ons wel wat aangezien Jan nog regelmatig om 0:45 uur, 3:15 uur en 5:30 uur gezellig bij mama wil drinken. Dus, de kalender wees aan dat Jan zes maanden oud was, en de geprakte peer stond meteen op tafel. Het was geen doorslaand succes.

Hm, hee, een lepeltje. Kennelijk moet dat in mijn mond.



Ik weet het niet hoor. Is dat echt wel een goed idee?



Ik geloof dat ik dit niet zo lekker vind!



Nee! Bah! Het glibbert! Het is koud! Haal het eruit, haal het eruit!



Op advies van oom Nanne gaven we Jan de volgende dag dan maar een banaan, en wel volgens de Rapley-methode.
Niet dat hij daar wel van at, maar hij vond 't tenminste leuk!



Onze Boeddha.

Overigens hoorden we van de crècheleidsters dat Jan daar een half bakje vol geprakte appel met peer heeft opgesmikkeld! Wat een kleine verrader! Een nacht doorslapen heeft het echter niet opgeleverd: hij had buikkrampen. Nouja, tegen de tijd dat hij 't huis uit moet heeft hij vast wel geleerd andere dingen te eten dan borstvoeding...