Toertocht

Okee, het wordt misschien een beetje saai, maar dit schaatsverhaal willen we toch nog even kwijt!

's Woensdags is het zo ver: de eerste officiële KNSB toertochten op natuurijs kunnen worden verreden! Hier willen we natuurlijk bij zijn dus Antje neemt vrij, Chris was al vrij, kinders op de crèche - ideale omstandigheden.

(*kuch* kolven in de auto *kuch* je moet er iets voor over hebben...)

We besluiten te gaan voor de Blokzijler Merentocht die door het prachtige nationaal park De Wieden langs dorpjes als Jonen en Muggenbeet voert.

We waren net op tijd - in de loop van de dag begon het flink te dooien en werd het ijs zo slecht dat de organisatie de tocht moest staken! Er waren zelfs flink wat deelnemers door het ijs gezakt. Na twaalf uur mocht er niemand meer starten en halverwege de middag werden er actief mensen van het ijs gehaald door de organisatie en de politie. Desondanks waren er nog legio eigenwijze idioten die ergens halverwege de route het ijs opgingen.

Gelukkig konden wij de hele tocht nog uitschaatsen! Onze medailles:



En we zijn zelfs nog op tv geweest! Gea (Christiaans moeder) zag ons voorbij komen op rtv-oost. Blijkbaar hebben ze ons er later uit geknipt (snap je dat nou?) want bij terugzoeken op internet kon ik ons niet helaas vinden. Wel hoorde ik de verslaggever zeggen dat het ijs volstrekt onbetrouwbaar was inmiddels, vooral het pontje bij Jonen was volgens hem een echte 'necklebot'...

Overigens wordt de Blokzijler Merentocht aanstaande zondag weer gereden - wij kunnen het zeker aanraden want het was prachtig!!

Bezoek uit Arnhem

's Middags na het schaatsen kregen we bezoek uit Arnhem: Gert, Johanneke en Quinten!
Hier wordt voorgelezen uit het boekje van de Grote Donkere Wolk (aka Kikker en zijn vriendjes) door Johanneke.



En 's avonds met de hele club kaasfonduen!





Helaas wilden de kinderen niet eens even voor de show hun broodje in de kaas dopen. "Niette kaas, mama! Isse VIES." En inderdaad, 'vies' mag niet. 'Dat vind ik niet zo lekker' is de frase die we eventueel nog willen accepteren. Tja.

Meer schaatsen

Wij waren nog niet zo slim geweest om alvast schaatsen te kopen voor Arend en Bette. Franke en Kirsten wel! Ongeluk bij een geluk: Stijn was ziek... en wilde bovendien pertinent NIET het ijs op. Daarom mochten wij de schaatsen van Stijn lenen voor Arend!

Kijk toch eens wat een mooie slag Arend van nature al probeert te maken:





En een plezier had hij erin!



Wohow! Pas op, ijs is glad hoor! Arend is een paar keer gevallen, maar zei steeds zelf "geeft niks hè mama!" en klom dan weer overeind!



Nou dachten wij, voor Arend is het leuk om met schaatsen te oefenen, hij is tenslotte bijna vier, dan kan Bette gewoon een beetje meelopen enzo. Nou, mooi niet. Hoe konden we ook zoiets stoms bedenken. Bette moest en zou óók de schaatsen onder!



Dat is raar!



Maar ook Bette probeert al te schaatsen!



Natuurlijk kun je dikke ijspret hebben als je alleen maar een beetje half kunt krabbelen, lopen en koek-en-zopie eten. Superleuk, echt waar. Fatsoenlijk schaatsen leren is nergens voor nodig. Wij kunnen ons behoorlijk ergeren aan die arrogante houding.

Maar nu even serieus.

Aangezien Arend al echt probeert slag te maken, en hem dit door de dubbele ondingen die wij hem onder z'n voeten bonden onmogelijk wordt gemaakt, hebben we op aanraden van kinderschaatsexpert Sacha echte easy gliders aangeschaft. Eens zien of hij later ook schaatser wil worden! (en dokter)

Wat? Wak!

Nog meer (*kuch*) ijspret...
Mama ging even een eindje wandelen met alle kinderen. Het had al flink gedooid dus tot gróót ongenoegen van Arend en Bette gingen we niet schaatsen op de vijver in de wijk. Toen we daar echter langsliepen bleek dat bijna alle buurtkinderen nog op het ijs te vinden waren!

Tja, toen moesten Arend en Bette natuurlijk ook even.

'Even', dacht mama. Mooi niet: toen ik Arend probeerde weer op de kant te krijgen was het een compleet gevecht, schreeuwen, trappelen, moeilijk doen... "ik wil oppe IJIJSSSS!!!". Eindelijk had hij twee voeten op het zand, kijk ik achterkom, zie Bette met haar voet richting een plasje op het ijs gaan...

...wat dus geen plasje was, maar een miniwakje. Eén of andere grapjurk had een gat in het ijs gehakt. Hup, Bettes been erdoor en alles kleddernat!



Gelukkig was het een wakje van maar tien centimeter doorsnede, maar precies genoeg voor een peuterbeentje. Mama schrok zich natuurlijk lam ("Arend! NU op de kant blijven staan en MOND HOUDEN!"), Bette was er - zoals gebruikelijk - totáál niet van onder de indruk. Ze vond het een beetje koud, dat wel.

Vanaf welke leeftijd mogen kinderen ook al weer op zwemles?

Zuidlaardermeer

Tijd voor ijspret!!
Nieuwjaarsdag, de straat aangeveegd, even lekker buiten uitwaaien anders loop je toch alleen maar te hangen.

Op naar het Zuidlaardermeer! Eerst even een beetje in de buurt van het strandje heen en weer om te kijken of we het nog in ons hebben:



Christiaan heeft duidelijk nog een superprofessionele slag:



En dan het meer rond! Een heerlijke tocht van ruim tien kilometer, prachtig ijs, lekker rustig. Aan de westkant was het een beetje hobbelig en aan de oostkant een beetje dun (kraak, kraak, wobbel, ploing, Antje houdt daar helemáál niet van) maar gemiddeld genomen dus schitterend ;-)

Oud en Nieuw

Een heel bijzondere oudejaarsdag dit jaar. Voor het eerst in het leven van Arend en Bette, en ook een hele tijd geleden voor papa en mama, kunnen we op natuurijs! Arend en Bette hebben nog geen schaatsen dus dan maar op de schoenen. 't Was zo toch al spannend genoeg om op het water te lopen:



Bette viel ongeveer direkt toen ze erop stond en heeft de rest van de dag "ijs is glad hè mama!" gezegd.

Na het ijs-avontuur gingen we daarom maar snel naar de tent van de wijkvereniging die vlakbij stond. Daar kochten we een grote zak oliebollen. Verder werd er chocolademelk, koekjes en glühwein geserveerd!



Na zo'n echte winterse dag moet er natuurlijk echte winterse snert worden gegeten. Het kenmerk van geslaagde snert: het roerapparaat moet er rechtop in blijven staan.



We hadden dit jaar bezoek uit 't verre Boxtel: Geert, Wilma en Jasper. Deze laatste vond de snert in elk geval lekker! Zijn eerste snert, naar ik begreep.



Papa had ook nog vuurwerk ingeslagen. Na het eten ging hij daarom nog even een pot afsteken en wat sterretjes laten branden. Helaas doet de foto er niet echt recht aan: het felle licht dat je ziet is de flitser en de sterretjes (helemaal onderin) zijn, op z'n zachtst gezegd, niet echt indrukwekkend. Maar de intentie telt!



Daarna is het de hoogste kinderbedtijd. Voor de vier kinderen hebben we gezamelijk drie vrijwel identieke babyfoons op een rij:



De meest (voor de kijkers) linkse staat op de kamer waar Jasper sliep en daar was het "te koud" zoals op het schermpje is te lezen. De middelste houdt Bette in de gaten die net twee graden celsius meer heeft. Jan moet het helaas doen met een primitief geval waarop je niet eens de temperatuur kunt zien en Arend zelfs helemaal zonder! Verwaarlozing!

En ja, 's avonds een kerel, 's morgens een kerel. Of een dame. Nieuwjaarsdag of niet, in een nette wijk als de onze kun je je vuurwerkbagger natuurlijk geen week laten liggen, dus aan het werk!



Schitterend door afwezigheid is natuurlijk mama, die ging wel binnen de ontbijttafel opruimen...

Wij hebben geweldige feestdagen gehad, iedereen heel erg bedankt, en natuurlijk nog veul haail en zeeg'n in 't Nij Joar!!