Meer praatjes

Ook de afgelopen paar weken is er weer heerlijk veel en grappig gekletst door onze kinders.

De vraag van vandaag voor Arend is altijd weer: wat gaan we vanavond eten?



Arend: mama, wat gaan we vanavond eten?
Mama: Hutspot! Dat is stamppot worteltjes.
Arend: mmm, stamppot boerenkool!
Mama: nee, hutspot. Dat is ook stamppot, maar dan met worteltjes.
Arend: ooo, stamppot boerenkool met worteltjes!
Mama: nee, geen boerenkool. Hutspot is aardappels met worteltjes door elkaar gestampt. Stamppot worteltjes dus. Daarom is de hutspot ook oranje.
Arend: lekker, oranje stamppot boerenkool!
Mama: *ZUCHT*, ja, lekkere oranje stamppot boerenkool. Kom je aan tafel zitten?

Mama, Bette en Jan gaan met z'n drieën Arend naar school brengen. In de klas staat een heuse herfsttafel. Bette wijst aan: pompoenlampjes, paddestoelen en kastanjes! Kijk, zegt Elvin, dat zijn Assepoesters! Nee, zegt Arend, die heten oesterzwammen. En het waren ook oesterzwammen! Goed zo, Arend!

Mama, Bette en Jan gaan, als Arend op school zit, koffie drinken bij Kirsten, Stijn en Jort. Bette wijst naar Jort: mama, kijk! Jort is naar de kapper geweest! Nee Bette, Jort hééft gewoon geen haar. Sommige baby's zijn kaal en andere, nou ja, NIET...



Out-of-the-blue uitspraak van Bette: Nanne is een mandarijn!
Ja, ik heb een aantal keren nagevraagd of dat inderdaad is wat ze bedoelde te zeggen. En ik kan er niks anders van maken. Waar het op slaat begrijp ik ook niet...

Bette krijgt van Kirsten (nog voor haar verjaardag) een poppenstuurzitje. Voor Anna-pop. Maar hoe moet dat nou? Er zit geen gordel in! Straks valt Anna-pop er nog uit! Is niet veilig hoor, mama!



En verder uit de koker van Bette:
Mama, kijk, op die kaart staan Jip en Janneke mensen! (poppetjes in alleen silhouet)
Kijk mama, die vogels maken in de lucht een één! (ganzen die in een V vliegen, met één heel erg kort armpje, inderdaad net een 1)

Het is echt heel erg leuk om te merken hoe de kinderen de wereld interpreteren en hun eigen invulling geven aan wat er op ze afkomt. En heel gezellig om echte gesprekken met ze te kunnen voeren! Genieten!

Zuudloardermaarkt

Ieder jaar op de derde dinsdag van oktober vindt in het mooie Zuidlaren de grootste en oudste paardenmarkt van Europa plaats: de Zuidlaardermarkt. Aangezien ik in Zuidlaren werk, op ongeveer 2 centimeter van de markt, leek het me wel leuk om er met de kinderen even heen te gaan. Dus op dinsdag, na het consultatiebezoek en het slaapje van Jan, gaan we met z'n vieren richting Zuidlaren.

*Let op, op dat moment had ik bovenstaande website nog niet gelezen, ik was nog nooit eerder op de Zuidlaardermarkt geweest en had geen idee wat me te wachten stond*

Ki-lo-me-ters voor Zuidlaren stonden alle bermen langs de weg bomvol met auto's, hutjemutje. Een verstandig mens had hier haar conclusies uit getrokken, zo niet ik. Ik dacht, het is wel wat vol hier, maar de grootste drukte zal wel voorbij zijn, de paardenhandel is immers alleen 's morgens. Hopelijk kan ik de auto nog ergens in de Kerkstraat kwijt, op de Brink zal wel niet meer lukken.

*naïef! naïef! naïef!*

Ver voor het bordje "Zuidlaren" werd ik door drie figuren met felgekleurde jasjes aangehouden. Of ik vijf euro wilde betalen voor het parkeren, ten bate van de sportverenigingen. Eh, okee! En dan deze straat in mevrouw, dan kunt u op één van de weilanden achter de Prins-Bernhardhoeve parkeren. Ik begon me langzaamaan te realiseren dat de Zuidlaardermarkt blijkbaar best een happening is. We raakten gelukkig de auto kwijt op het dichtstbijzijnde weiland zodat we nog maar een kilometertje of twee, drie hoefden te lopen naar het dorp. Natuurlijk was ik niet zo verstandig om te zeggen, weet je, we gaan wel naar de kinderboerderij. Kom nou, niet zo snel opgeven. Bovendien heb ik vijf euro betaald voor dit weiland. En de kinderen mogen een suikerspin, dat heb ik al beloofd. Niet miepen, lopen. Jan in de rugdrager, Arend en Bette elk een handje, dan zijn we er zo.

*behalve dan NIET*

De toestand in Zuidlaren was werkelijk met geen pen te beschrijven. Koninginnedag in Amsterdam is er niks bij, echt he-le-maal niks. Al ver vóór de straat waar ik had bedacht de auto neer te zetten stond het barstensvol met kraampjes: speelgoed, eten, snoep, boeken, muziek, paardenspul, hondenspul, loempia's, bier, bier, bier.

Het nauwe straatje richting de Brink, waar de kermis was en nog iets verder de markt zelf, vormde een ware necklebot, maar dat had ik pas door toen we er middenin zaten. Op een gegeven moment stond ik met Arend en Bette in een mensenmassa die gewoon muurvast zat. We konden geen kant op. Vooruit gingen we niet, terug was geen optie, we kwamen niet opzij. Ik begon licht te hyperventileren. Arend en Bette gelukkig niet, die keken hun ogen uit en trokken zich niks aan van de drukte! We hebben er zéker een half uur over gedaan om de twintig meter naar de Brink af te leggen.

Ik was zo opgelucht dat we zonder kleerscheuren uit die ellende waren gekomen dat ik niet meer op zoek ben gegaan naar paarden maar dat gaf niks. Arend en Bette vonden gelukkig de kermis erg leuk, zélfs toen we geen suikerspin konden vinden. Ze kregen uit een snoepkraam dan maar een afgrijselijke plastic trompet met snoep erin.



Het zoveelste slechte idee van die dag, de trompetten doen het namelijk echt als het snoep eruit is. Ze doen het zelfs ERG GOED.

Met omweg door rustiger straatjes (gelukkig ken ik de weg in Zuidlaren!) zijn we weer bij de auto terecht gekomen. De kinderen vonden het een hele belevenis, Arend wilde eigenlijk nog niet weg en was teleurgesteld dat we niet in de draaimolen waren geweest! Volgend jaar gaan we om 8.00 uur 's morgens. Of we gaan toch maar gewoon eendjes voeren. De kinderen hebben zich op de Zuidlaardermarkt dan wel prima vermaakt, het is voor mama een hele beproeving...!

Uit eten!

's Middags als papa in aller ijl de caravan naar de stalling heeft gebracht stappen we met z'n allen, in onze mooiste kleren, in de auto: we gaan uit eten! Het is voor Arend en Bette de eerste keer in een ECHT restaurant. Alle McDonalds, raststättes, snackbars en wegrestaurantjes tellen we even niet mee. We gaan met opa Jan en oma Betty en Nanne en Ilse naar de pizzeria. Dat komt mooi uit want Arend en Bette zijn dol op pizza en deze tent ging om 17.00 al open! Een beetje op tijd aan tafel is wel een voorwaarde om het met kleine kinderen gezellig te houden.

Aan de pizza:



Ze hebben héél goed in de pizza gegeten, daarna elk nog een ijsje met een chocolade-ei opgepeuzeld (dat is overigens het beste blijven hangen, als we het over het etentje hebben: "o ja, toen in de lestolant, toen hebt wij een chocolale-ei gehad!") en zich uitstekend gedragen.

Uiteraard waren zowel mama als oma goed voorbereid op de happening dus was er een heleboel speelgoed, tekenspul, boekjes en stickers mee om het grut te vermaken dus ze hebben zich geen moment verveeld.

Voor Janneman was het een lange zit. Voordat wij onze pizza's hadden gekregen had hij zijn prakje en banaan alweer op! Het liefst scharrelde hij een beetje rondom onze tafel door de eetzaal, of een stukje (stuk) verderop.



Toen Jan zich écht begon te vervelen mocht hij met papa even buiten een wandelingetje maken. Nanne heeft er een blip van gemaakt.

Wij vonden het een zeer geslaagd uitje en de kinderen hebben het heel goed gedaan.

Stallingsklaar

Het weer wordt al écht herfstig en het zit er dik in dat we dit jaar niet meer met de caravan uit kamperen gaan. Tijd om 'm te boenen en naar de stalling te brengen! Papa en mama hebben een goede verdeling: mama doet de binnenkant en papa de buitenkant. Het lijkt er echter sterk op dat papa een manier heeft gevonden om zich aan zijn huishoudelijke taken te onttrekken.



"Kindermishandeling!" roepen gaat ook niet heel geloofwaardig overkomen aangezien Arend en Bette de grootste lol hadden met de hogedrukspuit en de doekjes. En de caravan is blinkend op stal gegaan. Een echte win-win situatie!

Broertje Bal

Hoewel Arend duidelijk beter is in de bijpassende arrogante blik komt Jan met dit fraaie kapsel en blauwe truitje plus blauwwitte streepjesbroek ook al aardig in de buurt om "baby-bal van het jaar" te zijn:



Jan z'n mooie blonde krulletjes zitten hem soms danig in de weg en de kapper zit nog niet zo in ons systeem. Ik had ze dus met gel een beetje opzij gedaan. Best leuk, als je ervan houdt... ;-)

En nog een mooie spraakverwarring met Arend...

Mama doet de koelkast open.
Arend: mag ik die bolletjesflesje prikdrinken van de vakantie?
Mama: bolletjesflesje prikdrinken? We hebben geen prikdrinken.
Arend: Jawel! In de ronde bolletjesflesje!
Mama: huh? (doet koelkast weer open)
Arend: kijk, daar!
Mama: owww, dat! Maar dat is geen prikdrinken!

Wat was het dan wel?



Een flesje citroensap lijkt verdacht veel op:



Het Echte Bolletjesflesje Vakantie Prikdrinken!

Kunst

Arend en Bette zijn best creatief. Op een gewone dinsdag (nouja niet helemaal gewoon, want het was een margedag dus Arend was ook thuis) zitten we met z'n drieën aan de keukentafel. Arend is aan het tekenen en Bette is aan het kleien.

Arend heeft duidelijk een flinke sprong voorwaarts gemaakt de laatste weken: zijn koppoters hebben ineens een lijf gekregen! Hieronder zijn mooie tekening. Mama was zo dom hem op de kop aan de koelkast te hangen maar het is wel duidelijk te zien dat er onderaan gras is getekend. Arend heeft nog niet helemaal door dat bij de meeste mensen niet alleen de benen, maar ook de armen uit het lichaam groeien (en niet uit het hoofd) maar dat komt vast vanzelf.



Bette vraagt aan mij of ik een slak voor haar wil kleien. (Een slak? Ja, een slak). Dus mama kleit een slak. Als ik na de fotosessie weer terug aan tafel zit heeft Kleislak gezelschap gekregen:



Bette legt uit: de slak heeft baby'tjes gekregen, en die zijn nu bij hun mama aan het drinken! Briljant hè?

Appel

Wij hebben in onze tuin twee appelbomen. Twee, omdat de rassen die geschikt zijn voor de Groningse grond en bovendien niet gevoelig voor allerlei ziektes, nou eenmaal veel minder goed aan zelfbestuiving doen. (Nee, het heeft NIET te maken met de marketingstrategie van de kweker).

Vorig jaar wilde maar één van de twee bomen bloeien en hadden we maar één misbakseltje van een appel aan de boom. Duidelijk een incestueus gevalletje van zelfbestuiving die halverwege augustus al op de grond is gekukeld. Dit jaar bloeiden beide bomen en ziet:



Een Appel! Eén appel, maar wat voor één! Prachtig rond, groot en rood. Na er maanden verlekkerd omheen te hebben gelopen konden we onze appel dan eindelijk plukken en opeten. Als toetje. Eerst even met de appel op de foto:



En dan in vijf stukjes verdelen. Vier was eerst het plan, maar Jan voelde zich vreselijk misdeeld en liet dat luid en duidelijk merken. Vooruit, Jan ook een stuk. Hij vond het heerlijk.



En het wás ook echt een heel lekkere appel. Hopelijk volgend jaar voor ieder één!

Ons trio

Toen ik in de vorige post bezig was foto's te maken van Jan en Arend en hun spoorlijntjes, duurde het niet lang of Jan kwam vrolijk naar me toekruipen. Het resultaat was deze mooie close-up:



Toen Arend dat zag wilde hij direkt óók op de foto:



Bette niet:



En als mevrouw iets in haar hoofd heeft (bijvoorbeeld niet op de foto willen) heeft ze het níet in haar achterste...

Spoorlijntjes

Arend is dol op spoorlijntjes bouwen. Jan ook. De definitie van 'bouwen' die Jan hanteert, lijkt echter verdacht veel op wat andere mensen zouden ervaren als de omschrijving van 'slopen'. Of misschien is Jan wel gewoon dol op spoorlijntjes slopen.

Ingewikkelde beschouwingen zijn aan Arend niet besteed: hij heeft een veel betere oplossing gevonden. Als hij een spoorlijn wil maken, legt hij er eerst één speciaal voor Jan aan.



Als Jan onschadelijk is gemaakt, kan Arend ongestoord aan zijn eigen lijn bouwen.



En toch samen spelen! Gezellig :-)