(Voor de meelezers: de papa van Rachel en Daniël is het jongste broertje van Christiaan)
Hier het gelukkige gezin met de nieuwe aanwinst:
En nog een mooie close-up van het jongetje:
Met dank aan opa en oma Kruitbosch voor de foto's.
dinsdag, november 17, 2009
Daniël!
Misschien dat het jullie per ongeluk al was opgevallen bij de links, maar het is zo ver: Rachel heeft een broertje! Daniël is geboren! Hij is ter wereld gekomen op zondag 15 november 2009 en hij weegt 3330 gram. Een nieuw neefje erbij!
(Voor de meelezers: de papa van Rachel en Daniël is het jongste broertje van Christiaan)
Hier het gelukkige gezin met de nieuwe aanwinst:
En nog een mooie close-up van het jongetje:
Met dank aan opa en oma Kruitbosch voor de foto's.
(Voor de meelezers: de papa van Rachel en Daniël is het jongste broertje van Christiaan)
Hier het gelukkige gezin met de nieuwe aanwinst:
En nog een mooie close-up van het jongetje:
Met dank aan opa en oma Kruitbosch voor de foto's.
zondag, november 15, 2009
Sinterklaas in het land!
Zaterdag was de aankomst van Sinterklaas!
Arend en Bette hebben het op de televisie op de voet gevolgd. Het was nog even spannend omdat er wat pakjes overboord waren geslagen maar gelukkig is het uiteindelijk allemaal goed gekomen.
's Avonds krijgen we visite van Wouter, Jacolien en Aimee. Jacolien leest een boekje voor. Natuurlijk het bekende prentenboek van Sinterklaas! En voorlezen, dat wil nog steeds zeggen, Arend en Bette vertellen en de rest kijkt mee! Deze keer inclusief Beebiejan.
Arend en Bette hebben het op de televisie op de voet gevolgd. Het was nog even spannend omdat er wat pakjes overboord waren geslagen maar gelukkig is het uiteindelijk allemaal goed gekomen.
's Avonds krijgen we visite van Wouter, Jacolien en Aimee. Jacolien leest een boekje voor. Natuurlijk het bekende prentenboek van Sinterklaas! En voorlezen, dat wil nog steeds zeggen, Arend en Bette vertellen en de rest kijkt mee! Deze keer inclusief Beebiejan.
Heksengevangenis
Bette vindt de Sneeuwliedjes nog steeds zó geweldig om mee te spelen. Maar die heksen... het lijkt wel of we ineens overal heksen tegenkomen! En dan nemen opa Jan en oma Betty er nóg eentje mee. Nu hebben we VIJF heksen. En we hebben maar vier ridders/jagers/stoere mannelijke beschermlui... dat is niet genoeg!
Gelukkig staat onze Bette zelf haar vrouwtje. Ziet u daar, naast de koekjespot?
Nee? Dat dacht ik al. Hier een detailopname:
De heksengevangenis!
Weg met die loeders. Kunnen we eindelijk rustig spelen. En hoe jullie ook met die appels staan te zwaaien, denk maar niet dat we erin trappen.
Gelukkig staat onze Bette zelf haar vrouwtje. Ziet u daar, naast de koekjespot?
Nee? Dat dacht ik al. Hier een detailopname:
De heksengevangenis!
Weg met die loeders. Kunnen we eindelijk rustig spelen. En hoe jullie ook met die appels staan te zwaaien, denk maar niet dat we erin trappen.
De Vaat van Noach
Jan mag officieel niet aan de vaatwasser zitten. Natuurlijk doet hij dit wel. We zien hem regelmatig rondscharrelen met het bestekmandje en als hij dingen uit de vaatwasser heeft gehaald is het negen van de tien keer iets breekbaars, scherps of extreem smerigs.
Deze keer zat Jan wat rond te rommelen bij de lege vaatwasser en leek het erop dat hij dan maar iets had achtergelaten in plaats van mee te nemen. Nadere inspectie liet zien dat Jan Noach in het bestekmandje had gestopt:
Je zou zeggen dat je in veertig dagen zondvloed wel tijd hebt om even in het water te poedelen maar volgens Jan kon Noach nog wel een bad gebruiken. We hebben hem maar gauw weer veilig in de Ark gedaan.
Deze keer zat Jan wat rond te rommelen bij de lege vaatwasser en leek het erop dat hij dan maar iets had achtergelaten in plaats van mee te nemen. Nadere inspectie liet zien dat Jan Noach in het bestekmandje had gestopt:
Je zou zeggen dat je in veertig dagen zondvloed wel tijd hebt om even in het water te poedelen maar volgens Jan kon Noach nog wel een bad gebruiken. We hebben hem maar gauw weer veilig in de Ark gedaan.
Oei, wat zal opa zeggen...!
Zoals bekend heeft opa Arend zijn uiterste best gedaan het oude bordenrek van mama weer in zijn oude glorie te herstellen. Speciale aandacht is hierbij besteed aan de haakjes die eraan zaten en toen we het rekje terugkregen is ons op het hart gedrukt deze haakjes vooral niet te gebruiken - ze zijn namelijk niet berekend op gewicht en extreem kwetsbaar.
Bette weet van dat alles niets en dacht, dat is wel een handige plek om mijn poppenstoeltje op te ruimen:
Héél voorzichtig heeft papa het stoeltje weer losgehaakt en het haakje is gelukkig blijven zitten. Pfoei!
Bette weet van dat alles niets en dacht, dat is wel een handige plek om mijn poppenstoeltje op te ruimen:
Héél voorzichtig heeft papa het stoeltje weer losgehaakt en het haakje is gelukkig blijven zitten. Pfoei!
Sint Maarten 2009
Het is weer de elfde van de elfde: tijd voor lampionnetje lopen! Dit schijnt vooral in het uitsterste noorden en het uiterste zuiden van ons land 'groot' te zijn en zoals al eerder geschreven heeft papa er vroeger nooit iets mee gedaan. Het beste bewijs voor zijn totale integratie in het mooie Groningen ziet u hieronder, waar hij samen met Bette een prachtige lampion in elkaar knutselt.
Eerst knipt papa uit roze karton twee mooie bloemen:
Arend was de volgende dag helemaal schor, zo enthousiast heeft hij alle liedjes gezongen. Het blijft een gezellig feest!
Eerst knipt papa uit roze karton twee mooie bloemen:
Dan tekent Bette in het midden van de bloemen een cirkel. De cirkel wordt eruit geknipt en achter het gat wordt roze vliegerpapier geplakt.
Vervolgens wordt de lampion met opplakbloemetjes versierd, en dan worden de twee bloemen met een 'band' ertussen tot echte lampion gemaakt.
Nog met bloemetjeslint een hengseltje eraan, en klaar! Hier staat het schitterende eindresultaat te kijk samen met Arends zelf op school gemaakte lampion (de pompoen) en Jan z'n door de crècheleidsters gemaakte maar zelf geverfde lampion (de papegaai).
Voor we langs de huizen gaan om te zingen voor snoep is er een Sint-Maarten kerkdienst in de kerk. Arend is één van de vier kinderen uit zijn klas die door de kerk mag lopen met z'n lampion! Hij was apetrots!
De kerkdienst was prachtig. Arend heeft na afloop (het was al héél laat) achter een beker melk als afzakkertje met hoogrode konen het door groep 6 opgevoerde verhaal van Sint-Maarten in geuren en kleuren naverteld voor papa. Want dat kende hij toch nog niet, alle integratie ten spijt.
Wie het verhaal overigens nog meer niet kent, hier staat het wel mooi uitgelegd. Zelfs ik als geboren Noorderling heb er van geleerd: de link tussen de heilige Martinus en de Martinitoren had ik nog niet gelegd maar Sint-Maarten blijkt de patroonheilige van Groningen te zijn. Geen wonder dat het een groot feest is hier.
Tenslotte nog een foto van Bette en Stijn die het stuk tussen ons huis en dat van Franke en Kirsten hand in hand hebben afgelegd "want het is zo donkel!". 
Arend was de volgende dag helemaal schor, zo enthousiast heeft hij alle liedjes gezongen. Het blijft een gezellig feest!
vrijdag, november 06, 2009
Sneeuwliedje en de heks
Ja, ook wij sparen de Sneeuwwitje-figuurtjes van 's lands grootste kruidenier. Arend en Bette zijn er dol op, ze doen hele rollenspelen! Dankzij opa Jan en oma Betty en de boodschappen van vandaag hebben we nu een heleboel. Ook veel dubbele, onder andere vier Sneeuwwitjes en vier heksen. Dat mag de pret niet drukken voor Bette: hoe meer Sneeuwwitjes hoe beter. Arend heeft zich direkt de jager (ridder) en de prins toegeëigend:
Terwijl Bette zich echt uren kan vermaken met de vier "Sneeuwliedjes" en de koningin. Maar de heksen vindt Bette niet leuk. Die laat ze het liefst in het doosje zitten en anders een heel eind weg op de tafel.
Op één of andere manier zijn de heksen nu toch wel op vrije voeten! Vlug verschansen de Sneeuwliedjes zich in het bakje. De ridder en de prins maken zich gelukkig op voor het gevecht:
Poef, weg met de heksen. Zo pak je dat aan!
Als verrassing nam ik vanmiddag de Sneeuwwitje-film op dvd mee. Ik had eldersch al gelezen dat de film wel wat spannend is voor kleintjes maar ik wist het natuurlijk weer beter. Arend en Bette vonden het prachtig, ze zaten met open mond te kijken op de bank. Tot het moment dat de boze stiefmoeder/koningin in een heks veranderde. Dat vond Bette niet leuk. De televisie moest uit. Duidelijk nog iets te indrukwekkend voor kinderen van drie.
"Mama! Sneeuwliedje zijn moeder heeft een wijntje opgedronken en toen veranderde hij in een heks! En toen had hij nog maar één tand, een hele grote! En hij ging een giffe appel geven aan Sneeuwliedje! Mama, jij gaat toch geen heksenwijntjes drinken? Gewone mensen kunnen toch niet in een heks veranderen?"
O, help. Een kind met een trauma. Dat wordt de komende zeven jaar lichtjes aan op de gang. Na mijn uitgebreide geruststelling lijkt er niet veel meer met Bette aan de hand te zijn maar de Sneeuwwitje-film mag niet meer aan. Ik leg aan Arend uit dat Bette de film nog een beetje eng vindt en dat we daarom toch maar even naar iets anders gaan kijken. Grootmoedig zegt Arend dat als Bette bang is voor de heks, hij het dan wel goed vindt dat het Zandkasteel erin gaat. Ik probeer hem nog wat te troosten door te zeggen dat hij dan gewoon een keer Sneeuwwitje verder mag kijken als Bette 's middags slaapt. Dan komt de aap uit de mouw: "maar mama, eigenlijk vind ik de heks óók niet zo leuk..."
Mannen...
Bette ligt nu al weer ruim een uur heerlijk te slapen en ik heb haar gelukkig niet meer over heksen gehoord...
Terwijl Bette zich echt uren kan vermaken met de vier "Sneeuwliedjes" en de koningin. Maar de heksen vindt Bette niet leuk. Die laat ze het liefst in het doosje zitten en anders een heel eind weg op de tafel.
Op één of andere manier zijn de heksen nu toch wel op vrije voeten! Vlug verschansen de Sneeuwliedjes zich in het bakje. De ridder en de prins maken zich gelukkig op voor het gevecht:
Poef, weg met de heksen. Zo pak je dat aan!
Als verrassing nam ik vanmiddag de Sneeuwwitje-film op dvd mee. Ik had eldersch al gelezen dat de film wel wat spannend is voor kleintjes maar ik wist het natuurlijk weer beter. Arend en Bette vonden het prachtig, ze zaten met open mond te kijken op de bank. Tot het moment dat de boze stiefmoeder/koningin in een heks veranderde. Dat vond Bette niet leuk. De televisie moest uit. Duidelijk nog iets te indrukwekkend voor kinderen van drie.
"Mama! Sneeuwliedje zijn moeder heeft een wijntje opgedronken en toen veranderde hij in een heks! En toen had hij nog maar één tand, een hele grote! En hij ging een giffe appel geven aan Sneeuwliedje! Mama, jij gaat toch geen heksenwijntjes drinken? Gewone mensen kunnen toch niet in een heks veranderen?"
O, help. Een kind met een trauma. Dat wordt de komende zeven jaar lichtjes aan op de gang. Na mijn uitgebreide geruststelling lijkt er niet veel meer met Bette aan de hand te zijn maar de Sneeuwwitje-film mag niet meer aan. Ik leg aan Arend uit dat Bette de film nog een beetje eng vindt en dat we daarom toch maar even naar iets anders gaan kijken. Grootmoedig zegt Arend dat als Bette bang is voor de heks, hij het dan wel goed vindt dat het Zandkasteel erin gaat. Ik probeer hem nog wat te troosten door te zeggen dat hij dan gewoon een keer Sneeuwwitje verder mag kijken als Bette 's middags slaapt. Dan komt de aap uit de mouw: "maar mama, eigenlijk vind ik de heks óók niet zo leuk..."
Mannen...
Bette ligt nu al weer ruim een uur heerlijk te slapen en ik heb haar gelukkig niet meer over heksen gehoord...
Verkleeddag
Vandaag is het een feestdag op de crèche. Alle kindjes mogen verkleed komen! Mama en Bette hebben samen een pakje uitgezocht achter de computer. (hoor eens, we kunnen niet allemaal van die creatieve naaiwonders zijn). Al dagenlang verheugt Bette zich erop: over 5 - 4 - 3 - 2 - 1 nachtjes slapen mag ze als elfje verkleed! En dan is het nu eindelijk zo ver!
Compleet met vleugels én toverstokje.
Dat toverstokje móest en zou erbij maar toen puntje bij paaltje kwam liet Bette hem in de auto liggen. Want een elfje met een toverstokje, dat is geen elfje meer, dat is een fee. En Bette wil geen fee zijn, maar een elfje. Ze heeft een punt.
Uiteraard moest ook ons jongste crèchekind passend verkleed. Voor hem hadden we nog iets in huis:
Dit prachtige bijenpakje is nooit een doorslaand succes geweest sinds de lieve goede Sint het vorig jaar cadeau deed aan Bette. Toen Arend en Bette zagen dat Jan erin rondliep, was het echter op slag het meest begerenswaardige stuk textiel hier in huis. "Mag ik straks als bij verkleed? Nee ik was eerst, ik heb 'm gekregen!" Rare kinderen.
In ieder geval, het verkleedfeest op de crèche was ontzettend leuk. Bette heeft er erg van genoten de hele dag een elfje te zijn!
Compleet met vleugels én toverstokje.
Dat toverstokje móest en zou erbij maar toen puntje bij paaltje kwam liet Bette hem in de auto liggen. Want een elfje met een toverstokje, dat is geen elfje meer, dat is een fee. En Bette wil geen fee zijn, maar een elfje. Ze heeft een punt.
Uiteraard moest ook ons jongste crèchekind passend verkleed. Voor hem hadden we nog iets in huis:
Dit prachtige bijenpakje is nooit een doorslaand succes geweest sinds de lieve goede Sint het vorig jaar cadeau deed aan Bette. Toen Arend en Bette zagen dat Jan erin rondliep, was het echter op slag het meest begerenswaardige stuk textiel hier in huis. "Mag ik straks als bij verkleed? Nee ik was eerst, ik heb 'm gekregen!" Rare kinderen.
In ieder geval, het verkleedfeest op de crèche was ontzettend leuk. Bette heeft er erg van genoten de hele dag een elfje te zijn!
zondag, november 01, 2009
Zal ik?
Je wéét dat je alles hebt geback-upped. Je wéét dat hij er sneller van wordt. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Maar het blijft toch even slikken, om dit te fiatteren:
Toch gedaan, en wat een genoegen! De laptop is echt wel veertig keer zo snel.
Met dank aan Nanne voor het voorbereidend werk en de adviezen!
Toch gedaan, en wat een genoegen! De laptop is echt wel veertig keer zo snel.
Met dank aan Nanne voor het voorbereidend werk en de adviezen!
Verstandskiezen
Eigenlijk, eigenlijk had het tijdens de zwangerschap van Arend al gemoeten. Maar, toen kon het niet want ik was zwanger, al die verdoving, slecht voor de baby. (Is nonsens maar dat doet er even niet toe). Na de zwangerschap had ik weinig klachten meer. Tijdens de zwangerschap van Bette kwamen de problemen terug maar tja, zwanger. Tussen Bette en Jan had ik niet zoveel last meer en bleef het er weer bij. Tijdens de zwangerschap van Jan meldde de tandarts dat het niet langer ging, er moest iets gebeuren. Maar toch zeker niet tijdens mijn zwangerschap! Na de zwangerschap drong ze aan: dóe er nou iets aan! Ze gaf me een verwijsbrief maar die verdween in een la. De klachten verdwenen ook en ik dacht, daar kom ik mooi onderuit. Helaas. Bij de eerstvolgende controle prikte de tandarts direkt door mijn lapzwanserij zowel als mijn tandvlees heen: een flinke puscollectie. Nu! Moet! Hij! Er! Echt! Uit! Ze printte de verwijsbrief nog een keer uit. En dus heb ik toch maar een afspraak gemaakt. En nu ben ik verstandskiesloos. In de onderkaak, dan.
Normaal gesproken halen ze beide verstandskiezen aan één zijde weg, en die aan de andere zijde een andere keer. Dus beide linker kiezen, of beide rechter. Ze doen liever niet beide onderste of beide bovenste want dan kun je niet kauwen. Op mijn dringend verzoek heeft de kaakchirurg toch beide onderste kiezen weggehaald: de linker moest namelijk beslist van de tandarts, daar zou een hele wolk pus onder zitten, de rechter had ik toevallig die week flink last van gekregen. Ik eet wel een paar dagen soep en brinta, haal ze eruit!
Op de foto was te zien dat de linker inderdaad flink ontstoken was en de rechter zo ongeveer dwars in mijn kaak aan het groeien was. De chirurg kon zich indenken dat hij me flink plaagde. Hij streek dus over zijn hart en heeft ze tegelijkertijd verwijderd.
Eerlijk is eerlijk: ik voelde weinig van de verdoving en, behalve dan het heen en weer geschud worden bij het trekken van de rechterkies die nogal vastzat, niks van de ingreep. Ik voelde überhaupt niks van de onderste helft van mijn gezicht de hele verdere middag. Kon hem ook niet bewegen. Natuurlijk was ik gewoon op eigen gelegenheid gekomen en moest ook weer zelf in de auto terugrijden na de operatie, ik heb mijn tanden daar tenslotte niet bij nodig. Geen probleem, behalve dat ik er wat bijzonder uitzag. Mijn onderste gezichtshelft hing er maar een beetje bij en ik moest steeds een hele lading bloederig kwijl van mijn kin afvegen omdat ik niet kon slikken en het er dus gewoon uitliep. Even kreeg ik een visioen, stel je voor dat ik toch wordt aangehouden, voor een standaardcontrole of zo. Daar zit de bruid van Dracula, onverstaanbaar mompelend: "maa aget, ik ka bef autogijde, mij veffamkiefe fij egui!"
Gelukkig gebeurde dit niet en toen de verdoving wegtrok was de pijn prima te hanteren met paracetamol. De volgende dag werd mijn wang echter dikker:
en dikker:
De kaakchirurg had er al voor gewaarschuwd, aan die kant ging het nogal 'van dik hout' omdat hij eerst een heel stuk bot moest wegboren, flink in het vlees moest snijden en fors trekken. Het wordt er allemaal niet eleganter van. We zullen hopen dat ik er morgen weer iets minder uitzie als The Incredible Hulk en weer wat normaal kan praten anders jaag ik alle patiënten nog weg! Maar: ik ben ervan af. Gelukkig!
Normaal gesproken halen ze beide verstandskiezen aan één zijde weg, en die aan de andere zijde een andere keer. Dus beide linker kiezen, of beide rechter. Ze doen liever niet beide onderste of beide bovenste want dan kun je niet kauwen. Op mijn dringend verzoek heeft de kaakchirurg toch beide onderste kiezen weggehaald: de linker moest namelijk beslist van de tandarts, daar zou een hele wolk pus onder zitten, de rechter had ik toevallig die week flink last van gekregen. Ik eet wel een paar dagen soep en brinta, haal ze eruit!
Op de foto was te zien dat de linker inderdaad flink ontstoken was en de rechter zo ongeveer dwars in mijn kaak aan het groeien was. De chirurg kon zich indenken dat hij me flink plaagde. Hij streek dus over zijn hart en heeft ze tegelijkertijd verwijderd.
Eerlijk is eerlijk: ik voelde weinig van de verdoving en, behalve dan het heen en weer geschud worden bij het trekken van de rechterkies die nogal vastzat, niks van de ingreep. Ik voelde überhaupt niks van de onderste helft van mijn gezicht de hele verdere middag. Kon hem ook niet bewegen. Natuurlijk was ik gewoon op eigen gelegenheid gekomen en moest ook weer zelf in de auto terugrijden na de operatie, ik heb mijn tanden daar tenslotte niet bij nodig. Geen probleem, behalve dat ik er wat bijzonder uitzag. Mijn onderste gezichtshelft hing er maar een beetje bij en ik moest steeds een hele lading bloederig kwijl van mijn kin afvegen omdat ik niet kon slikken en het er dus gewoon uitliep. Even kreeg ik een visioen, stel je voor dat ik toch wordt aangehouden, voor een standaardcontrole of zo. Daar zit de bruid van Dracula, onverstaanbaar mompelend: "maa aget, ik ka bef autogijde, mij veffamkiefe fij egui!"
Gelukkig gebeurde dit niet en toen de verdoving wegtrok was de pijn prima te hanteren met paracetamol. De volgende dag werd mijn wang echter dikker:
en dikker:
De kaakchirurg had er al voor gewaarschuwd, aan die kant ging het nogal 'van dik hout' omdat hij eerst een heel stuk bot moest wegboren, flink in het vlees moest snijden en fors trekken. Het wordt er allemaal niet eleganter van. We zullen hopen dat ik er morgen weer iets minder uitzie als The Incredible Hulk en weer wat normaal kan praten anders jaag ik alle patiënten nog weg! Maar: ik ben ervan af. Gelukkig!
Abonneren op:
Posts (Atom)
